Wat we niet zien….

Ze loopt met haar kinderwagen op straat. Hip gekleed, haren leuk in een rommelige knot.

In de kinderwagen ligt een prachtige baby. Een babymeisje in een geweldig pakje van de Zara. Om op te vreten. Op het plateau voor de kinderwagen staat een jongetje van een jaar of drie. Guitig koppie, gekleed in stoere jongens kleding met schattige sneekertjes.

Je kijkt naar haar en denkt: “Wat heeft zij het goed voor elkaar.”  Maar dan kijk je goed, je kijkt naar haar gezicht, naar haar blik. En je ziet verdriet, je ziet vermoeidheid.

 

Gisteravond…. Malou heeft de kinderen op bed gelegd en voelt de vermoeidheid toeslaan. Ze heeft zich de hele dag groot gehouden, maar nu komen de tranen. Haar vriend is aan het sporten met vrienden. De schat. Hij heeft haar zo fijn geholpen vanavond tijdens het eten. Hij probeert Malou echt te begrijpen. Maar helemaal begrijpen kan hij haar niet. Hij doet zijn best, maar de hormonen gieren niet door zijn lijf. Hij heeft niet twee kinderen gedragen, hij heeft geen bevallingen meegemaakt.

Malou loopt naar beneden, ruimt nog wat spulletjes op en gaat zitten op de bank. De kat kruipt bij haar op schoot en ze begint te huilen. Onbedaarlijk te huilen en ze kan niet meer stoppen. “Waar komt dit gevoel toch vandaan? Waarom kan ik niet blij zijn? Ik heb toch twee mooie, gezonde kinderen? Ik heb toch een lieve vriend? Een fijne baan, een knus huis…”

 

Malou is niet de enige met deze gevoelens. Een soort depressief gevoel, een verdrietig gevoel dat niet te plaatsen is..

Er gebeurt ontzettend veel met een vrouw wanneer zij een kindje krijgt. En hier kan niemand zich goed op voorbereiden, ondanks alle zwangerschapscursussen, pufcursussen, yoga etc.

Je hebt bepaalde verwachtingen van het moederschap. Je kijkt er naar uit om je kindje vast te houden, om het te knuffelen, om heerlijk met je kinderwagen over straat te lopen, naar de bakker gaan en weer lekker naar huis. (ik had dat plaatje in mijn hoofd;-)) Je staat niet stil bij de slapeloze nachten, bij je lijf dat terug moet keren in haar oorspronkelijke staat..

 Je staat niet stil bij de hormonen, die na de bevalling helemaal een eigen leven gaan leiden. Na je bevalling verdwijnen de hormonen die je lijf nodig had om het kindje te laten groeien. Dit kan gepaard gaan met stemmingswisselingen en vergeetachtigheid.

De slapeloze nachten maken dat je lijf en hoofd niet goed kunnen herstellen. Tijdens de slaap herstelt ons lijf en verwerken we de gebeurtenissen van overdag. Wanneer je niet voldoende slaapuren krijgt, herstel je dus ook minder.

 

Na je bevalling is niets meer zoals het was. Je moet jezelf in je nieuwe rol opnieuw leren kennen. Je bent nu niet alleen meer vriendin, collega, dochter, geliefde. Je bent nu ook iemand zijn of haar moeder.

Vaak wil je weer zo snel mogelijk je oude ik weer terug. Maar zij is veranderd. Zeker tijdens de eerste maanden na de bevalling.

Geef jezelf de tijd om te wennen aan je nieuwe situatie.

Probeer bij te slapen als dit kan, bijvoorbeeld wanneer je kindje(s) overdag slapen. Die was kan wel wachten.

Doe een fijne mindfulness of ontspannings oefening voordat je gaat slapen. Dit helpt je om even in het nu te zijn, met je eigen gedachten.

Neem een lekkere massage.

Eet gezond en beweeg. Maak extra wandelingen, hierdoor maakt je lijf een geluks hormoon aan.

Stel je verwachtingen (naar je zelf) bij. Weet dat je nu even geen controle hebt over hoe je leven gaat. Verwacht niet van jezelf dat je alles heel snel op orde hebt.

Zie de kleine succesjes en probeer hier van te genieten. Dit kan in hele kleine dingen zitten als, je baby heeft 10 minuten langer doorgeslapen of je hebt kunnen douchen zonder onderbrekingen. (het opschrijven van deze succesjes maakt dat je er bewust bij stil staat en terug kunt lezen op een moment dat het niet zo lekker gaat.)

 

Als je een Malou op straat ziet lopen, stuur haar een gebedje of positieve energie toe.

 

Dit heeft ze nodig.