Ze kwam binnen in mijn praktijkruimte. Een oudere vrouw, van begin tachtig met hyperventilatie klachten en ze kon niet slapen in de nacht. Ze was helemaal uitgeblust.
Ik bood haar een kopje thee aan. Ze had een gehaaste blik en keek vluchtig heen en weer.
Ik vroeg haar hoe het met haar ging. "Tja.....Ik slaap niet...." Ik vroeg waar dit door kwam. Ze kon hier niet goed antwoord op geven.
Dus ik vroeg door, opzoek naar de diepere laag.
Al pratende kwam ik erachter dat ze zichzelf altijd heeft weggecijferd voor haar gezin. Een man en twee kinderen. De kinderen volwassen en goed terecht gekomen. Dankzij haar goede opvoeding en opoffering.
Ze heeft een aantal kleinkinderen waar ze gek mee is en vroeger vaak op paste. Nu kan ze dat niet meer opbrengen. Daar voelt ze zich schuldig over.
Ik vraag aan haar wat ze doet om 's avonds in slaap te komen. "Ik adem in een zakje." Zegt ze trots. "Dan neemt de hoge hartslag en het snelle ademen af."
"Kun je dan ook slapen?" vraag ik.
"Nee, dat niet..."
Ik kijk en luister naar deze vrouw van tachtig jaar. Jaren heeft zij zich opgeofferd voor haar gezin, voor de gemeenschap. Voor iedereen gezorgd behalve voor zichzelf.
En daar plukt ze nu de vruchten van. Helemaal opgebrand, met een hoge hartslag en hyperventilatie.
Als ik doorvraag kom ik erachter dat ze niet kan ontspannen omdat ze dit simpelweg nooit heeft gedaan, nooit heeft geleerd.
Dit raakt me enorm. In mijn werk zie ik veel vrouwen van rond de 30/40 die het moeilijk vinden een balans te vinden in het moederschap, hun sociale leven, partner, werk enzovoort.
Ze trekken op tijd aan de bel bij mij en ik kan ze dan begeleiden in ontspanning en leren mindfull te kijken naar de situatie. Door middel van coachsessies en/of mindfulness.
Maar deze dame, zij is tachtig. "Is het te laat voor haar?" Vraag ik me af..
Het lijkt op latere leeftijd moeilijk om patronen af te leren.
Ik ga met haar aan de slag. We plannen twee wekelijkse mindfulness sessies in. Ik geef haar iedere sessie een ademhalingsoefening mee om thuis toe te passen. Ik bespreek met haar hoe ze mindfull naar situaties in haar leven kan kijken. Zonder oordeel naar zichzelf.
Ook begeleid ik haar in laagdrempelige meditaties en visualisaties.
We zijn nu een aantal maanden verder en ze slaapt weer. De ademhalingsoefeningen die ik haar heb meegegeven past ze toe. Ze is haar grenzen aan gaan geven in haar omgeving en voelt zich hier niet altijd meer schuldig over.
Wat een overwinning!
Ze blijft langskomen voor de sessies. Niet meer twee wekelijks, maar om de paar maanden.
